در مناطق جنوب غرب کشور در مناطقی از استان کهگیلویه و بویراحمد این جشن (آب‌پاشان یا آب ریزگان) در پائیز و به منظور درخواست باران برگزار می شود. این هنگامی است که کشاورزان در پاییز غلات خود را می‌کارند و در اواخر بهار برداشت می‌کنند. این جشن به نام محلی خشک گلال نام دارد. این جشن بدین گونه برگزار می‌شود که در یک شب مردان و زنان و کودکان در روستا گرد هم آمده و با برداشتن دوتا سنگ و کوبیدن آنها به هم و خواندن عبارت «گلال گلال اوو برد خشک گلال اوو برد» خانه‌های روستا را یک به یک می‌گردند. رسم است که اهالی هر خانه به جمعیت آب بپاشد و بعد مقداری آرد به آنها بدهد. بعد از جمع‌آوری آردها زن‌های شرکت‌کننده در جشن آنها را خمیر کرده و به تعداد افراد شرکت‌کننده در جشن گلولهٔ خمیری درست می‌کنند. به طور محرمانه‌ای در یکی از گلوله‌های خمیر یه ریگ یا شن قرار می‌دهند و گلوله‌های خمیر را به افراد حاضر تعارف می‌کنند. با برداشت گلوله‌های خمیر و مشخص شدن فردی گه دارای خمیر ریگی بوده است جشن به پایان می‌رسد ولی در صورتی که تا دو شبانه روز باران نبارد فردی که دارای ریگ بوده‌است، را کتک می‌زنند یا در برکه‌ای آب سرد می‌اندازند تا خدا دلش بسوزد و باران بزند.
