کتاب آشپزی/ستو
ستو روزگار همیشه بر وفق مراد نبوده و نیست و همیشه راه مقابله با این نامرادی‌ها بعد از نامرادی‌ها کشف می شده. گرسنگی یکی از این نامرادی‌ها بوده و بشر همیشه توانسته بعد از سختی و تلفات فراوان بر آن غلبه کند. گندم هر سال همیشه تا سال بعد کفاف نمی داده. به این دلیل سیستانی‌ها راهی برای این مشکل یافتند.
برای درست کردن ستو نخست گندم پلووی را باید تهیه کرد:
گندم‌های نارسیده (گندم‌هایی گه بوته شان خیس باشند و مغز گندم شان هنوز خیس باشد.) را درو می‌کردند و بعد از درو آتشی با چوب فراهم می‌کردند و قسمت دانه‌های گندم را روی آتش می گذاردند و می چرخاندند (مانند کباب) بعد از کمی خوشه گندم (رویه‌ای که گندم را در خود محصور کرده) با خرارت آتش می‌سوخت و وقتی این سوختگی در اطراف خوشه بصورت تقریبا یکسان می‌شد. گندم را از روی آتش برداشته و خوشه را از بوته جدا کرده و در کف دست می سابیدند تا رویه گندم از هسته آن جدا شود و گندم از رویه خود جدا شود و بعد از آن تا زمانی که گرم بود استفاده می‌کردند. اما همه گندم‌ها در همان وقت استفاده نمی‌شدند و مقداری گندم می‌ماند که بعد از مدتی خشک می‌شد. چون چسپندگی گندم‌های رسیده را را نداشت با آن خوراکی به نام ستو آماده می‌کردند.
بعد از اینکه گندم‌های پلووی خشک شد قابل استفاده بصورت عادی نیست مگر اینکه این گندم‌ها را آسیاب کنند. وقتی این گندم‌ها آسیاب شود به دلیل نارس بودن گندم‌ها چسپندگی شان را از دست می‌دهند و یا این که کم می‌شود. و اگر هم کم نشود موقع استفاده در تنورهای محلی نان خوبی از این نوع آرد در نمی‌آید.
به این دلیل بعد از آرد کردن گندم‌های پلووی خشک شده. با کمی آب در حدی که کمی خیس شود قاطی می‌کنند. این نوع خوراکی به همین سادگی آماده می‌شود.
این نوع خوراک همان گونه که ذکر رفت برای مواقعی بوده که گندم‌های سال قبل کفاف خانواده را نمی کرده. البته گاهی برای تنوع غذایی نیز استفاده می‌شده‌است.