به فلسفه تقریبا قرن ۱۴ تا ۱۶ میلادی، فلسفه رنسانس می‌گویند. فلسفه رنسانس در حقیقت؛ فلسفه‌ای موفق نبود؛ اما از آنجا که پایه‌های ترقی فلسفه عصرخرد را بنیان گذاشت؛ لازم به ذکر است. این فلسفه ۲ ویژگی داشت؛ اول اینکه تفکر را بال و پر داد و تشویق کرد؛ و دوم اینکه؛ فلسفه مدرسی را منزوی و سلطه آن بر تفکرات را از بین برد. از فیلسوفان این دوره می‌توان به دا وینچی و گالیله اشاره کرد.
دیدگاه غالب معرفت‌شناسی رنساس: شهود و کتاب مقدس نمی‌توانند موجب شناخت شوند و شناخت فقط از طریق عقل و تجربه (حس) ممکن است.
دا وینچی
در حقیقت عشق سرشار در صورتی ایجاد می‌شود که از آنچه دوست دارد اطلاعات فراوان داشته باشد.
دا وینچی
گالیله
مسلماً کفر نامیدن چیزهایی که اثبات شده است به روح انسان صدمه می‌زند.
