دوپینگ/دوپینگ ژنی
| عوارض | دوپینگ ژنی | تشخیص |
| دوپینگ |
|
نویسنده یا نویسندگان این نسک برای نگاشتنش تنها از واژگان پارسی سره بهره جسته‌اند. چنان چه شما را اندیشه بر این است که در آن دست برید، این راهبرد را از دیده به دور ندارید. |
این چالش نگرانی‌های فراوانی را در مجامع ورزشی به دنبال داشته است. تا به حال سه گونه از دوپینگ ژنی پیروزمندانه به انجام رسیده است. در گونه اول ژن رمز کننده، هورمون اریتروپویتین را به سلول‌های بنیادی خونساز وارد می‌کنند که به دنبال آن، تولید این هورمون در بدن تشتاب می‌گیرد. پیامد اینکه، این هورمون با بهبود بخشیدن ساختار گلبول قرمز، اکسیژن‌رسانی به بافتها و ماهیچه‌های تن را به گونه چشمگیری افزایش می‌دهد.
این روش از ژن درمانی در سال ۱۹۹۷ پیروزمندانه از سوی پژوهشگران دانشگاه شیکاگو برای درمان افراد مبتلا به انواع کمخونی برخاسته از نقایص سخت قلوه‌ای و یا نشانگان نقص ایمنی اکتسابی انجام شد. نوع دوم این روش بر پایه وارد کردن ژنهای نیرومند ساز و بزرگ کننده ماهیچه‌ها به درون سلول‌های ماهیچه‌ای است.
این روش از ژن درمانی نیز در آغاز برای کمک به درمان بیماران دچار گونه‌های آتروفی ماهیچه‌ای به کار گرفته شد.
دوپینگ ژنی عضلات
[ویرایش]با مطالعهای که در دانشگاه پنسیلوانیا در انگلستان روی موش‌های آزمایشگاهی انجام شد، مشخص (آشکار) شد که با وارد کردن ژن رمزگذار عامل رشد ماهیچه‌ای به داخل سلول‌های عضلانی، ماهیچه‌ها رشد چشمگیری پیدا می‌کنند.
بنابراین استفاده از این روند درمانی نیز برای افزایش حجم و قدرت ماهیچه‌ای ورزشکاران از جمله عضله سرشانه، دو سر و چهار سر ران، فوق ترقوهای و تحت ترقوهای، عضله‌های ساعد و بازو رواج یافته است. با این روش، عضله‌های دارای تغییرات ژنتیکی پس از انجام فعالیت‌های سنگین، حجم (جاگیری) بیشتر، قدرت (نیروی) عضلانی بالاتر و احساس (دریافت) خستگی کمتری خواهند داشت.
دوپینگ ژنی عروق
[ویرایش]در سومین روش، ژنهای رشد دهنده رگهای خونی و یا ژنهای مربوط به فاکتورهای رشد درون رگی اندوتلیال به بدن وارد میشوند. این نوع از درمان نیز در ابتدا به منظور کمک به افراد دارای نقایص سیستم عروقی خونی از جمله افراد مسنی گسترش یافت که به علت کهولت (پیری) و نقص سیستم عروق خونی و کاهش خونرسانی، بافتهای آنها دچار تخریب میشود.
این روشژن درمانی برای اولین بار از سوی محققان دانشگاه میشیگان برای درمان بیماران مبتلا به تصلب و گرفتگی عروق (رگ‌ها) استفاده شد. در ورزشکاران نیز با استفاده از این روش، عروق خونی پیرامونی به صورت فراگیر گسترش می‌یابند در نتیجه خون و مواد مغذی بیشتری به بافتها، ماهیچه‌ها، ریه‌ها و قلب میرسد. بنابراین ورزشکار دیرتر دچار خستگی خواهد شد.
برای وارد کردن ژن به درون سلول در دوپینگ ژنی از روش‌های پرشماری همچون: استفاده از ناقل پلاسمیدی، تفنگ ژنی و ویروسهای نابیماریزا مانند رتروویروسها استفاده میشود.
یکی از پرسمان‌های کلیدی در دوپینگ ژنی، گزینش بافت هدف مناسب است که باید نیمه عمر طولانی و یا پتانسیل تکثیر زیادی داشته باشد. سلول‌های هدف ایده‌آل، سلول‌های بنیادینی هستند که همه سلول‌های سازنده بافتهای دریافت کننده ژن مورد نظر از آنها منشأ می‌گیرند.
هم اکنون، مغز انسان تنها بافت دارای همه شرایط ممکن است. از سوی دیگر شاید سلول‌های دیواره رگ‌ها، هدف مناسب دیگری برای انتقال ژن باشند. همچنین می‌توان فرآورده‌های پروتئینی ژن جهش یافته در سلول‌های دیواره عروق را البته با زمینه‌چینی‌هایی به جریان خون رها کرد.