دوپینگ

نویسنده یا نویسندگان این نسک برای نگاشتنش تنها از واژگان پارسی سره بهره جسته‌اند. چنانچه شما را اندیشه بر این است که در آن دست برید، این راهبرد را از دیده به‌دور ندارید.

امروزه ورزش یکی از کارهایی است که به نام‌های گوناگون در جهان پیش کشیده شده است و گروه بسیاری به ریخت‌های گوناگون با آن سرو کار دارند. برخی از مردم، ورزشکار چیره‌دست اند و گروهی ورزشکار نوپیشه. گروهی هوادار( پیرو)و دوستدار ورزش و دیدن برنامه‌ها، پیکارها و نمایش‌های ورزشی هستند، و شماری نیز از راه ورزش زندگی خویش را می‌گذرانند.

وزارت‌خانه‌ها (وزیرخانه‌ها) و اداره‌( دیوانحانخه ها،وینارگاه) های ورزشی فراوانی راه‌اندازی شده و هزینه‌های بسیاری گسیل در راه ورزش، ساختن ورزش سراها، گروهه‌ها و باشگاه‌های ورزشی و نیز فراهم آوردن ابزارها و پوشاکهای ورزشی و یا دیدن پیکارهای ورزشی می‌شود. بخش‌های چشمگیری از برنامه‌های تلویزیون (شهر فرنگ)، رادیو (گیرانه)، گاهنامه‌ها و دیگر رِسانه‌های گروهی، به ورزشی و تازه‌های ورزشی داده شده است و سخن کوتاه اینکه ورزش یکی از کارهایی است که در جهان به گونه‌ای کوشش‌ورزانه جایگاه داشته و از سوهای گوناگون دارای ارزش می‌باشد، از آن دست:

امروزه یکی از سختی‌های جامعه (همبود) بشری، چالش بیکاری و پدیده‌های برخاسته از آن است. بیکاری، به ویژه برای نوجوانان و جوانان و به ویژه در روزهای تعطیلات (آسوده روزهای) تابستانی آموزشگاه‌ها و آموزشکده‌ها، بسیار پرگزند و زیان‌بار است و باید با آن ستیزید، یا به گونه‌ای زمان‌های بیکاری را پر نمود که سودمند بوده و یا دست کم زیان‌بار نباشد. بسیاری از کجروی‌ها، از آن دست: اعتیاد (خوگری) به ماده های افیونی( تریاک)، دزدی و آزاررسانی، کتک‌کاری‌ها و درگیری‌های خیابانی، کجروی‌های جنسی( ژادمند، ژادین)و ... زاییده بیکاری و ولگردی است.

شادروان شهید (جانسپار) مطهری در کتاب (نسک) تعلیم و تربیت در اسلام، نوشتاری با نام زن و غیبت دارد و می‌فرماید:

«زن‌ها در گذشته نامور بودند که زیاد غیبت (پشت‌سر گویی) می‌کنند. شاید این به نام یک خوی زنانه شناخته شده بود که زن درونمایه‌اش این است و به سرشت غیبت کن (پشت سر گو) است؛ ولی چنین چیزی نیست، زن و مرد ناسانی ندارند. انگیزه چنین چیزی این بود که زن – به ویژه زن‌های متعیّنات( دیندار)، زن‌هایی که کلفت داشته‌اند و در خانه، همه کارهایشان را کلفت و نوکر انجام می‌دادند- هیچ پیشه و هیچ کاری، نه درونی و نه بیرونی نداشتند، بامداد تا شامگاه باید بنشیند و هیچ کاری نکند. کتاب (نسک) هم که مطالعه نمی کرده (نمی‌خوانده) و اهل (خواستار) دانش هم که نبوده، باید یک زن هم‌پایه خود پیدا کند، با آن زن چه کند؟ راهی مگر از غیبت کردن به رویشان باز نبوده، و این برایشان یک کاری بایسته بوده؛ به این چم که اگر غیبت نمی‌کردند، واقعاً (به راستی) بدبخت و بی چاره بودند.»